Kič kao sudbina

Teorije kica Nijedna pojava iz podrucja "masovne kulture" iz sveta "neozbiljnih" duhovnih oblika nije za poslednjih pedeset godina izazvala toliko ozbiljnih i istovremeno kontroverznih teorijskih diskusija koliko je to bio slucaj sa fenomenom kica. I takode - kako potvrduje empirijska evidencija -nema gotovo ni jednog ozbiljnijeg intelektualnog poslenika uklucujuci tu i onog koji se zaklinje da mu je kic najomraženija stvar na svetu a da nije na ovaj ili onaj nacin "svesno" ucestvovao u konzumaciji "njegovog velicanstva". Svakako ozbiljna teorijska diskusija o tako "prozaicnom" fenomenu pokrenuta je ne samo stoga što se fenomeni "umetnosti" i "kica" odnose kao spojeni sudovi vec i iz jednog drugog sociološki relevantnog razloga što de facto opada realna noc umetnosti kao i njena društvena delotvornost a istovremeno nezadrživo raste moc kica odnosno popularnost tvorevina za tzv. "laku zabavu". Želim da na samom pocetku upozorim da je odnos fenomena umetnosti i kica razmatran sa brojnih stanovišta od esteticke analize strukture fenomena kroz odnos: autenticno-neautenticno delo preko aksiološko-humanistickog aspekta dela: dobro-zlo i u tom okviru genetskog i psihološkog razvoja fenomena umetnosti odnosno postavljanja u delo jednog i drugog pojma ("dobro" - "zlo") do analize strukture recepcije i najzad sociološkog promišljanja odnosa umetnosti i kica u veku moderne društvene reprodukcije. Pokazacu da nijedno od ovih stanovišta nije na zadovoljavajuci nacin rešilo osnovni teorijski problem. Sreten Petrovic