Pustinja u prašumi

Osnovno polazište ovog umetnika glasi: pisac može bez jednog grada grad ne postoji bez svojih pisaca. Zato je kao malo koji savremeni pisac sopstvenim stilom sadržinom i formom kao i društvenim problemima kojima se pozabavio u svojoj prozi nastojao da Beograd u srpskoj književnosti dobije sopstveni znak bar onoliko koliko je u prozi nobelovca Ive Andrića dobio Višegrad. Pustinja u prašumi je esejistička autobiografska proza strukturisana kao roman koji obuhvata period bolnih hiperinflatornih devedesetih godina na tlu Srbije. Kao i u prethodnoj knjizi Don Žuan beogradski u šumi čudnovatoj u kojoj rekonstruiše period u srpskoj književnosti od šezdesetih do osamdesetih godina dvadesetog veka pisac i u ovoj čitaocima prezentira sopstvena iskustva sa kulturnom sredinom političkim voluntarizmom i haosom u kome se ogleda ovdašnje društveno okruženje.