Krhotine

Roman Nenada Vujatovića Krhotine zamišljen je kao svojevrsni mozaik svojevrsna slagalica u kojoj se sklapaju istrgnuti fragmenti pojedinačnog i kolektivnog pamćenja jednog podneblja i vremena. U toj namernoj fragmentiranosti u isti mah i ispunjenosti i opijenosti senzacijama života možemo ga čitati i kao osobenu repliku na Felinijev Amarkord – repliku koja nam stiže iz drugog istorijskog konteksta i sa suprotne obale Jadrana. Vujatović je posebno ubedljiv u smenjivanju i ukrštanju pripovednih tehnika koje se kreću od solilokvija preko doživljenog govora i unutrašnjeg monologa pa sve do čistih dramskih scena. Rekao bih da su upravo stil i jezik najveća vrednost ovog romana: tačnije način na koji oneobičeni poetizovani govor Dalmacije i njenog zaleđa autor koristi u građenju poetizovano povlašćenog prostora detinjstva dečaštva i njihovih reminiscencija... (iz recenzije Srđana Vučinića)