Zlatno runo - fantazmagorija 1-7

Borislav Pekic je stvorio jedan od najopseznijih proznih opusa u srpskoj i svetskoj knjizevnosti uopste. Njegov sedmotomni roman Zlatno runo jeste najobimnije i po misljenju mnogih autoritativnih tumaca srpske knjizevnosti najzahtevnije delo nase literature. Posmatrano iz prespektive jedne i po decenije koliko je proteklo od poslednjeg izdanja ovog sedmoknjizja svi kvalitativni poeticki i visokoumetnicki aspekti ovog dela su se potvrdili kao posebna dimenzija knjizevnog nasleda koja kao ziva tradicija jos uvek inspirise mnoge citaoce i tumace da se zapute argonautskim i sudbinskim putevima Pekicevih knjizevnih junaka. Borislav Pekic je iza sebe ostavio grandiozno knjizevno delo koje jos uvek doziva i oslovljava nove tumace i citaoce ali istini za volju zahvaljujuci ovom romanu Borislav Pekic je jedna od najkrupnijih figura srpske i evropske knjizevnosti dvadesetog veka. Roman Zlatno runo jeste posebni obrazac intelektualne proze jedinstvene i originalne kako u srpskoj tako i u evropskoj knjizevnosti jer sve cega se dotakne kao knjizevne teme postaje istovremeno predmet umetnickog zahvata; istorija politika postajanje i trajanje nacije jezik kultura...Sedam knjiga Zlatnog runa ispisanih na vise od 3000 stranica su roman-saga o porodici Njegovan-Turjaski posmatrana 1361.-1941. godine prostoru Jedrena (period do 1361.) Carigrada (1361.-1453.) Tivaja (1453.-1571.) Janjine (1571. - 1739.) Moskopolja (1739. - 1769.) Kragujevca (1769.-1783.) Beograda (1783.- 1921.) do Turjaka u Sloveniji (1921.- 1941.) sto cini ukupno 580 godina istorijskog vremena. Roman je zavrsen sedmom knjigom u kojoj se izlazu mitski i anticki koreni Njegovana a koja se intertekstualnim vezama zajednickim likovima i radnjom spaja sa drugim Pekicevim romanima ( Hodocasce Arsenija Njegovana Argonautika Graditelji... ) Pazljiviji citaoci i bolji poznavaoci Pekicevog dela otkrice svrhovitu nedovrsenost koja je trebalo da se rasclani i verovatno dovrsi u najvljivanom drugom (Crveni i beli) i u fragmentima objavljenom trecem delu (Graditelji).Ovo izdanje Zlatnog runa karakterise nekoliko posebnosti koje se mogu predstaviti tezom; da je posle skoro trodecenijskog trajanja ovo napokon roman koji je do u detalje organizovan i formulisan upravo onako kako je zeleo Borislav Pekic. Naime pocetkom devedesetih u izdanju sarajevske Svjetlosti pojavilo se izdanje Zlatnog runa koje je svoju sudbinu podelilo sa zemljom koja je ( kao i 1941. u Fantazmagoriji VII - sedmoj knjizi Zlatnog runa?!) upravo tih dana i meseci nestajala u ognju gradanskog rata. Buduci da su romani knjizevna dela koja poseduju posebnu umetnicku i zivotnu ontologiju koja pulsira uvek novim znacenjima Borislav Pekic se upustio u novo iscitavanje svog romana. Posledica autorskog citanja ocitavala se u novim intervencijama koje nisu znacajnije menjale samo tkivo teksta i njegovu poeticku i simbolicku organizaciju ali su u grafostilemskom pogledu i u pogledu apostrofiranja odredenih stvari i pojmova u najvecoj meri ili u proveravanju istorijskih cinjenica i jezickih i stilskih popravki u manjoj meri ucinile tekst boljim i citljivijim prema autorovom uverenju u odnosu na delove pojmove i stvari na koje posebno treba obratiti paznju. No na zalost Borislav Pekic je uspeo da pregleda samo prvih pet knjiga ostale dve je na osnovu prvih pet pazljivo pregledala unevsi neophodne izmene gospoda Ljiljana Pekic. Tako da su u ovo izdanje unete sve ispravke i sugestije Borislava Pekica sto ovu verziju najobimnijeg i najsamosvojnijeg romana srpske knjizevnosti cini u grafickom i tekstualnom smislu konacnim i najreprezantivnijim izdanjem.