Na grobu Svetog Nikole

Savo Jokić piše i slika autobiografski bez predrasuda i poetičke pretencioznosti mornarski razdrljeno jasnoumno lebdeći na vodama velikim rekama slovenskim i morem mediteranskim crnogorskim ali svim morima i primorjima sa simbolima i arealima Svetog Nikole koji je zaštitnik i posvećenik Savine braće po “ribanju i ribarskom prigovaranju”. Kada je na moru naš pripovedač prisniva Dunav Beograd Karaburmu Dorćol a kada se obrće oko beogradske ose svakodnevnog života on sebe vidi kao maratonskog plivača od Budve do boemskog “budjenja na suvom”. Ovaj novelističko-poetski venac posvećen je prostim prosečnim likovima i siluetama ali je većma upečatljiviji utisak da se ovde radi o dimenzijama životopisa svetih i posvećenih moreplovaca i bezimenih marinaca ribara obalskih mangupa dobrog srca koji putuju svojim životima sa kompasom Bleza Sandrara. A to valja označiti kao punoću kao ukus i smisao života i življenja “kako padne”. Ovo je jedna svetovna i posvećena knjiga koja se čita kao ispovest dunavskog matroza pod kapetanskom kapom Libera Markonija. Putnika i saputnika naše mladosti i već dorasle naše budućnosti….