Ovoga puta o bolu

U knjizi priča Ovoga puta o bolu Mihajlo Pantić otvara novu značajnu temu svog pripovedačkog opusa - bol kao jedini neprekidan osećaj u Ijudskom životu. U srpskom jeziku imenica bol je i ženskog i muškog roda i Mihajlo Pantić kreće upravo od te jezičke sveobuhvatnosti bola podjednako preispitujući i mušku i žensku perspektivu njenog/njegovog doživljaja uokvirenu početnim i završnim autobiografski intoniranim pričama.Posle zbirke priče Ako je to ljubav koja je objavljena u više izdaja i za koju je autor dobio Andrićevu nagradu evo zbirke priča koja predstavlja Mihajla Pantića u novom drugačijem molskom ponegde plinskom svetlu. Ovoga puta o bolu pripada najređoj vrsti priča - onoj koja čitaoca ostavlja bez daha i ne dozvoljava mu da prekine sa čitanjem. Borhes je rekao da se romani pišu o «onome o čemu je moguće ispričati sve a priče o onome o čemu nije moguće ispričati sve i do kraja». No Pantić poštujući alhemijsku magiju koju u sebi nosi pričanje priča čak i kada ostavlja pojedine priče otvorenima na planu saznajnog (da li su se junaci ponovo sreli šta se dogodilo potom) na planu senzitivnog on otkriva sve - svu dubinu čovekovog usuda sve nijanse fatuma ljudske sudbine i sva naličja slučaja komedijanta koji gle ponekad ima i rogove. Ovoga puta o bolu po svemu je retka i dragocena knjiga koja se nije skoro pojavila u srpskoj književnosti. Ove priče su male simfonije u bojama zime (kjaroskuro) u njima su zatvorene junakinje i junaci - koji gle imaju lica i tela naših nadanja bolova strahovanja žudnji strepnji... Ovoga puta o bolu od onih je knjiga koje svetle u knjižarskim izlozima. Zato što su - žive. Zato što su sa tajnom.Sanja Domazet