Ženske priče

Ženske priče Ive Andrića predstavljaju pravi literarni događaj prevashodno zato što su iako precizno locirane u svoje vreme i prostor više nego univerzalne pa tako mogu biti sage o bilo kojoj ženi. Da bi došao do same suštine žene Andrić primenjuje različita sredstva kazivanja od konkretnočulnih slika do prividno mirne meditacije. Iz toga je u ovim pričama proistekla potreba za stalnim izmenama ritma od usporenog i stišanog do ubrzanog i užarenog kako bi se najautentičnije ispričale istine o sintezi žene i sveta. Sve je to Andrić maestralno kreativno povezao stvorivši unutrašnje kontinuitete i lični uvid u suštinu ženskog trajanja. U njima su prikazani ontološki usponi i padovi žene od himničnosti do alijenacije a pred čitaocem se magično razlistavaju slojevi ženskog bića koji iz nepoznatog stvaraju poznato iz neverice veru iz emocionalnog treperenja velike strasti.