Krtica / Dolina cipela

Povest Krtica lirska i intimna u svom glavnom toku govori o krojaču i starinaru Lazaru i prijateljima koji su se oko njega okupljali u vagonu-krčmi na slepom koloseku i koji ga prate na onaj svet. U žižu povesti postavljeno je bolno suočenje sa smrću dragog prijatelja kao i odluka čoveka koji osećajući približavanje smrti potire tragove svog postojanja na zemlji. Usmeravanje pažnje na (be)smisao života u narativnom toku ostvareno je kroz sećanja s jedne strane i kroz apsurdno smešna uplitanja od društva nametanih ceremonijal majstora u pogrebni ritual sa druge strane. Svedena po broju lica i razvijenosti radnje ova kontrapunktski vođena priča pored univerzalnosti nudi i sliku vremena kada se i sahranjivalo po ideološkim pravilima. Naslov Krtica (na bugarskom ?slepo kuče?? doslovno prevedeno) razvija višestrano simboliku ove podzemne životinje povezujući je sa svetom mrtvih ali se javlja i u realnoj motivaciji pripovedanja. Dolina cipela problematizuje odnos poremećenog i normalnog viđenja sveta koji nas okružuje. Priča o umišljenom kosmonautu pacijentu bolnice za umobolne započinje scenom u kojoj se Jorga obraća svojim saputnicima u kupeu čudeći se što ga ne poznaju. Njegovo pravo psihičko stanje otkriva se kada Jorga sprovedu do klinike ispred koje se nalazi dolina sa bačenim cipelama kao međuprostor između dva različita i međusobno odvojena sveta. Jorgino ludilo i ludilo junakinje Lete Boris Hristov razrešava buđenjem potisnute erotike ? njihova bolest najpre jenjava a posle ljubavnog čina glavni junaci postaju potpuno zdravi. I drugu povest kao i prvu obeležavaju lirika humor koji izvire iz apsurda tragovi ideologije.