Najlepše pesme Petra Pajića

ezdesetih godina prošlog veka u vreme punog zamaha tzv. „neosimbolizma” u savremenoj srpskoj poeziji ime Petra Pajića (1935) pesnika pripovedača satiričara i esejiste stajalo je naporedo sa Miljkovićem i ostalim predstavnicima ovog pokreta. NJegova zbirka „Čisto doba” (1968) koju je i Zoran Mišić ocenio izuzetno visoko i danas u okviru Pajićevog najnovijeg znalački načinjenog izbora iz celokupnog autorovog pesničkog opusa daje nesvakidašnji pečat njegovom stvaralačkom rukopisu. Ne zbog toga što pesnik posle te zbirke nije napisao još važnih pesama za srpsku književnost već zato što ona svojom poetikom kristala sabira u sebi ishodišta poezije metafizičke orijentacije. NJu je Pajić docnije u svojim drugim zbirkama uglavnom problematizovao ili čak i napustio okrećući se i izazovima satiričnog ljubavnog i istorijsko-nacionalnog pevanja. Ta polivalentnost pesnikovih tematskih i formalnih iskušavanja predstavljena je u ovoj knjizi sledećim ciklusima: „Čisto doba” „Beogradska jabuka” „Srbija je na robiji” „Predeli” i „Peta lirska rukovet”.