Kad pokuca onaj svojom koščatom rukom

Ispisana u ključu rekvijema Caunerova poema na uzbudljiv način u stihovima visokog intenziteta jezikom iznutra dramatizovanim - tako da se iz patosa jezičke objave prelazi u stišanu refleksiju iz punog retoričkog zamaha u fragmente reči svedene na umnožena slova - predočava dramu pretpostavljenog kraja. Utoliko slutnja smrti u Caunerovoj poemi predstavlja individualno iskustvo koje je neodvojivo od ukupnog iskustva modernog sveta. Živeći u tom svetu Caunerov junak kazuje o njegovim vidljivim ili prikrivenim fenomenima o informacijama koje su zamenile znanje i o moći koja je potisnula maštu o kultu ubrzanja i o otuđenosti čovekovoj od svojih stinskih strasti i emocija o komunikaciji koja je svedena na šumove ili se zapravo vodi tako da suštinski biva onemogućena o postepenom čiljenju subjektivnosti pred nužnostima velikih priča društva i ekonomije politike i medija.