O prošlosti i revoluciji

Dok piše o srpskim piscima pri tom podjednako podrazumevajući nacionalnu jezičku tradiciju iz koje oni izrastaju kao i opšte istorijsko evropsko zaleđe njihove kulture Sreten Marić nikada ne zaboravlja da pripomene da delo uvek nastaje u odgovarajućim društvenim i poetičkim okolnostima i da te okolnosti istovremeno i osvetljava i reflektuje. U trenutku kada tumači dela koja su obeležila srpsku književnost posle Drugog svetskog rata najavljujući u manjoj ili većoj meri ponovno iznalaženje veza sa dubljom tradicijom i uspostavljajući u manjoj ili većoj meri novi moderniji (zapravo modernistički) način književnog izražavanja posebno je aktuelno pitanje revolucije – šta ona menja u životima ljudi pa saglasno tome na koji se način to iskazuje u samoj književnosti. (...) Revolucija je za Marića pre svega promena koja se javlja kao istorijska stihija ali je zapravo duboko nužna i ta stalna promenljivost sveta (viđena u svetlu učenja oglašenog još u antičkoj filozofiji) naprosto izaziva i podstiče pesnika da je detektuje da je „preruči“ u govor da iznađe nove reči za novu sliku epohe. Tu se onda pitanje jezika prirodno postavlja kao prioritetno – ma o kome ili o ma čemu da piše Sreten Marić neizostavno govori i o jeziku kao medijumu stvaralačkog izražavanja sveta kao sredstvu koje formira smisao kao građi koja prethodi svakom uzletu duha i mašte kao polazištu koje oblikuje svako pisanje ostavljajući nas u potrebnoj iluziji da je pisanje oblikovanje jezika a nije samo tako jer jezik omogućava pisanje. Takvo stanovište čini Sretena Marića i danas vrlo aktuelnim misliocem i tumačem književnosti.(Mihajlo Pantić)