Šekspirov vrt u Parizu

Pripadnik srednje generacije pesnik prozni pisac esejist Milorad Grujić (1950) napisao je zanimljivu i složenu putopisno-esejističku knjigu. Podeljena u tri dela (Pariz ? Banja Luka Kotor Šekspirov vrt u Parizu) ova je knjiga jedna vrsta svedočanstva o vremenu ? ograničena na period tek minule ali i trajuće savremenosti ? smeštena između putovanja u Pariz na Salon knjige boravak u Banja Luci i letnje dane provedene u Kotoru i prve časove bombardovanja Jugoslavije. Izmedu dve metafore Šekspirovog vrta kao utopijske scene smeštene u Parizu ? koja evocira fiktivni svet književnosti kroz šekspirovsku insceniranu floru i egzistencijalne i istorijske strepnje koja se nadvija kao negacija svake utopije i svakog smisla pisac značenjski smešta svoju viziju sveta.Grujić se ne zadržava na redukovanim propozicijama putopisnog žanra njegovom etnografskom i istoričistickom strašću već nastoji da u modusima naracije koja počesto dospeva i do anegdotskog tona esejističkog promišljanja određenih književnih umetničkih kao i političkih momenata sa evokacijama i pozajmljenim glasovima znanja stvori jedan hibridni žanr koji istovremeno možemo čitati kao intelektalnu ispovest o kontroverzama mišljenja u kontroverznom trenutku istorije naratizovani esej ili esejiziranu reportažu. Pritom Grujić tom svom razrokom pogledu na stvari dodaje strukturalni okvir Šekspirovog vrta koji postaje metaforičko i stvarno poprište cinizma istorije i njene nerasudnosti.U Mrežama grujićevog pisma nailazimo na mnoge ličnosti i događaje francuske i naše kulturne i politicke scene kao i na mnoge opservacije o istoriji umetnosti književnosti i politici ali i na glasove i gestove umetnosti i mišljenja koje pisac povezuje i ukršta sučeljavajuci ih tamnim glasovima vremena. Knjiga pisana sa upečatljivom lakoćom sa pripovedačkim i esejističkim umećem predstavlja zanimljivo i osobeno svedočanstvo o vrtlozima i vrtovima aktuelnog vremena.