Vizantijski erotikon

Hrišćanstvo“ - govorio je Niče - "ne zna za radost“. Vizantijsko društvo uprkos jakom uticaju hrišćanstva poznavalo je i cenilo radost pa i onu čulnu koju je crkva najviše osuđivala. Hans-Georg Bek otkriva kako je erotofobija zvanične crkve često ignorisana u vizantijskoj svakodnevici umetnosti književnosti čak i u manastirima. Tekstovi pojedinih antičkih ljubavnih romana došli su nam i u formi molitvenika u koje su bili prerušeni kako bi se prekratili dugi sati manastirskih bogosluženja. "Vizantijski erotikon“ govori o toj manje poznatoj strani vizantijskog društva."