Simulacija i gastronomija

Karnevalizacija se pokazuje kao fenomen koji je u svojoj suštini suprotstavljen utopiji (u njenom idealističkom obliku), rescendentan, decentriran, ali i posvećen proslavi samog života, kao konačnog telesnog prisustva čoveka u svetu. U tom smislu, i karnevalizacija se javlja kao jedna vrsta utopije, kao mogućnost narušavanja beskonačnog kruženja kapitala i zaustavljanja simulacije samom telesnošću. Telo, groteskno i hedonističko u isti mah, konzumira svet, a ne slike sveta, formirajući novi pesnički subjekt, čija je poezija izraz nepristajanja na postmoderno stanje. Kao gomilanje materije, Površine, ono se može razumeti i kao telo teksta, a prema tome kao lanac označitelja koji je ipak moguće zasnovati na stvarnosti, umesto na njenoj simulaciji. U njemu se može prepoznati i implicitna apologija neoavangardne prakse, ostvarena kroz istovremeno distanciranje (karnevalska ambivalencija), jer je u gomilanju besmislene materije/označitelja (asemantička umetnička praksa) ipak potvrđeno smisleno jezgro, odnosno u bezbrojnim gestovima pobune, stvarna pobuna.