Lutalaštvo - istorija hodanja

„Ekolozi nam stalno dokazuju da neki leptir pašnjak šuma i vododerina imaju nezamenljivu ulogu u velikoj mreži života bez obzira na to da li imaju neku vrednost na tržištu. Isto važi i za divlje livade imaginacije - časovi provedeni tamo ne računaju se u radno vreme ali su ipak neophodni da um ne bi zapao u učmalost jalovost mrtvilo. Borba za slobodan prostor - za očuvanje divljine i javnog prostora - mora se voditi uporedo s borbom za slobodno vreme za časove koji se mogu provesti lutajući tim prostorom. U suprotnom će lična imaginacija biti sravnjena sa zemljom da bi se napravile parcele i sagradile prodavnice s robom za jednokratnu upotrebu i lanci restorana sa brzom hranom da bi se zadovoljila glad potrošača za tračevima sa estrade i pikanterijama iz crne hronike..."Istorija hodanja stara je koliko i istorija ljudskog roda i po svojoj tematici zalazi u polje anatomije antropologije arhitekture baštovanstva geografije političke i kulturne istorije književnosti i seksualnosti religijskih studija. Uz portrete nekih od najznačajnijih šetača u istoriji i prozi Rebeka Solnit se u ovoj svojoj ličnoj istoriji hodača sa strašću zauzima za očuvanje mesta i vremena po kojem se može hodati u ovom ubrzanom svetu koji uglavnom koristi prevozna sredstva. Ona prati preobražaj kulture hodanja: od egzistencijalnog filozofskog hodanja preko aristokratskih šetnji parkovima i vrtovima usamljeničkih lutanja hodočašća pa sve do protesta i političkog delovanja. Poredeći sa zlatnim dobom hodanja čiji je vrhunac bio na prelasku iz XIX u XX vek hodanje se danas sa drastičnim ubrzanjem života pretvorilo u jedinicu utrošenog vremena fizičkog napora i mehaničkog kretanja na traci za trčanje jer prostor - kao krajolik teren prizor iskustvo - više ne postoji. Čovek je usavršio prevozna sredstva ali izgubivši kontakt sa prostorom više u njima nije putnik već paket u tim projektilima koji potpuno menjaju njegovu percepciju. Iako se hodanje svelo na naizmenično pokretanje donjih ekstremiteta autorka ubedljivo pokazuje da hodanje i dalje može biti subverzivan čin koji makar podriva model društva baziran na apsolutnoj privatizaciji prostora i kontroli građana pored toga što je oblik zabave u kojoj se ništa ne konzumira niti troši. Značajan deo u ovoj knjizi posvećen je hodanju kao umetnosti i tu je razume se najviše pažnje zauzeo čuveni performans Marine Abramović i Ulaja koji su prepešačili ceo Kineski zid.„Rebeka Solnit vrlo ubedljivo gradi ovo impresivno istraživanje kojim podupire svoju strast prema hodanju kao kreativnosti koja oslobađa i humanizuje."